بايد از غبار تن رنگين خويش بکوچم

قدرت من در اراده¬ام نهفته است، در فکرم

کوچيدن، يک جوانه است

جوانه¬اي که در وجودم شروع به رويش مي¬کند

روح رخشان وجودم،

تا درگاه خدا مي¬رود

من صداي شکفتنش را،

نغمه¬هاي ناشنيده¬اش را مي¬شنوم

بايد آهنگ رفتن نواخت

مي¬خواهم لحظه¬ي دل¬خواه خويش را خلق کنم

لحظه¬ي رسيدن به کشف عظيم آگاهي

لحظه¬ي رسيدن به بيداري حقيقت گمشده

پس بايد هجرت کنم، تا رستاخيز حجاب

چرا که، هويت حقيقي¬اش را نشانم داد

تاج انسانيت، بر سر نهادم

شکوه والاي نجابت از آن من شد

اي ره¬گذار رها شده از پوچي درون! تو هم چون مني؟

پس با نداي شکفتن، شکوه حيات¬بخش حجاب را تجربه کن.