در ابتداي پرواز ايستاده¬ام

و به ابهت يک راز مي¬نگرم

رازي که رهايم کرد از يک دنيا نياز

رازي که از وسعت سبز جان برخاست

و مرا تا فراسوي افق¬هاي زيبايي رساند

و وارهاند از زنجيرهاي پوسيده¬ي طنازي و جلوه¬گري

من زخمي وامانده در صخره¬هاي غفلت و پريشاني

بايد آشيان خويش را بيابم

اوج مي¬گيرم تا آفتاب گم¬شده¬ي خويش

تا سپيدي دستان نوازش¬گر ايمان

پس مي¬خوانم اين آواز ناز شوربرانگيز را

تو هم بخيز، به من ملحق شو

بايد در بي¬کرانه¬ي هستي

جايگاه بلند خويش را بيابيم

با من بيا که پر زنيم تا سبک¬بالي مرغان غزل¬خوان دشت حجاب

مي¬دانم که آواز من جاودانه خواهد ماند

چرا که از چشمه¬ي زلال معنويت جرعه¬اي نوشيده¬ام