حرف‌های تکه‌تکه
فریبرز سهیلا

* به یادم باش

به اندازه‌ی لمس یک ستاره از همین جایی که ایستاده‌ای؛

بگذار. یاد تو، تک‌ستاره‌ی شب‌های بی‌قراری‌ام باشد.

* حالا می‌فهمم، چرا هیچ‌وقت در حال زندگی نکرده‌ام؛

از بچگی تاب خورده‌ام

یا به عقب... یا به جلو.

* هیچ باغبانی بی‌هدف رویش، زمین را شخم نمی‌زند.

تو هم بی‌هدف گذشته را شخم نزن، ما همه زمینی هستیم.

* دل هم، بعضی موقع‌ها قولنج می‌کند. باید بشکند تا خوب شود.

* شب، چادر خوبی است برای اشک‌های نجیب و نهفته.

بعضی بغض‌ها باید مردانه بشکند.

آفتاب همیشه صورت‌ها را سرخ می‌کند.

* وقت‌هایی که گلو عفونت می‌کند،

احتقاق گلو مانع از شنیدن بعضی بوها می‌شود.

روح آدم هم که عفونت کند،

احتقاق قلب می‌گیرد و بوها را نمی‌شنود.

مثلاً نمی‌فهمد دارد بوی لجن می‌گیرد.

* هر چیزی ممکن است بسوزد؛

گاهی دل می‌سوزد،

گاهی هم پیش می‌آید ذهن آدم بسوزد.

به گمانم ذهن آدم که سوخت،

تمام زندگی‌اش می‌سوزد.

* طعم گس از آن طعم‌هایی است که آدم فقط خودش حس می‌کند؛

نه لبی تکان می‌خورد و نه ابرویی گره؛

هیچ کس نمی‌داند دهان آدم طعم گس دارد.

بعضی زخم‌ها طعم گس دارند.

آدم فقط خودش حس می‌کند. بی‌هیچ حرفی و حرکتی.

فقط آدم می‌داند دلش زخم دارد؛

یک زخم با طعم گس!

* توی زندگی،

خیلی وقت‌ها،

بعضی چیز‌ها فرقی نمی‌کند؛

اما بعضی موقع‌ها هم از راه می‌رسند

که خیلی چیز‌ها فرقی نکند.